Canon SX10IS, 1/320, f5.0, no-flash, 0EV, 195.64mm, ISO 80
Canon SX10IS, 1/640, f4.0, no-flash, 0EV, 28.26mm, ISO 80
Sa napakarami kong litrato na nakunan sa Beijing, itong mga ito ang umukit ng malalim sa aking isipan. Kuha ito sa tapat ng isang pampublikong pagamutan na pinapalakad ng pamahalaan. Iisipin mo na sa isang siyudad na kagaya ng Beijing --- pangalawa na sa mundo na may pinakamalaking ekonomiya ang Tsina ngayon --- ay hindi na siguro dapat mangayayari ang kagaya nito. Pampumblikong pagamutan, subalit sa labas ay may nakikiusap at namamalimos ng awa na sana ay tulungan na maipagamot ang kanyang minamahal. Kung iyo din pagmamasdan sa unang litrato, malalaman mo na matagal ng nakikiusap ng awa ang babae, at tila walang pumapansin sa kanya. Maitim na ang sa palagay ko ay dati niyang mapuputing braso, at ang kapirasong tela na unan ng kanyang mga tuhod ay patunay na matagal na siyang sumasamo ng awa sa mga taong nagdadaan.Of the many photographs I took in Beijing, this group of shots haunts me until now. Taken outside a big government hospital (probably an equivalent of our Philippine General Hospital), one would think such a scenario would be far-fetched. After all, China is now the world's second largest economy, surpassing jealous Japan weeks ago. China also operates on a socialist premise, and that would lead one to think that scenes like these are impossible. But it is the sad reality. The woman's arms are sunburned, and she grows weary everyday.
La réalité triste est qu'on peut encore prier pour que l'aide et la pitié soit traitée en dehors d'un grand hôpital de gouvernement. C'est Pékin rentré, Chine, il y a quelques semaines.
